گویند زیارت تو حج فقراست؛

بر گنبد و بارگاهت از دور سلام ...

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا «علیه السلام»

نگاهم رو به‌ روی تو بلاتکلیف می‌ ماند ...

که از لبخند لبریزم، که از گریه فراوانم ...

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا

سلام آقا حرفی برا زدن ندارم چی بگم اصلا چی دارم بگم فقط میتونم بگم

معرفت کبوترهای حرمت بیشتر ازمنه اونا جایی غیر از خونه شما نمی روند

بی وفایی من کجا و وفای کبوترات کجا

درياي من! درون نگاهت شناورم

بر گنبد زلال ضريحت، کبوترم

مي آمدم کنار تو اي ناجي بزرگ!

هر وقت سقف فاجعه مي ريخت بر سرم

شرمنده ام که اين همه زخم کبود را

هر روز و شب به محضر پاکت مي آورم

کي مي شود هميشه صبورم! بزرگ سبز!

يک آسمان ترانه برايت بياورم

امشب دوباره رو به ضريحت نشسته ام

تو آسمانِ آبي و من يک کبوترم

اینجا بهشت است اندکی منزل کنید

هنوز بر سر بام تو جا نكرده دلم

هنوز درد دلم را دوا نكرده دلم

هنوز از دل خسته نيامده آهي

خراب، عالم امكان چرا نكرده دلم

ز سوي غيب نشسته‌است دست بر سينه

وگرنه صبر بر اين ماجرا نكرده دلم

قرار بود دلم را حرم نگه داري

يقين كه با دل‌تان خوب تا نكرده دلم

ببين دوباره دلم بين جلوه‌ها گم شد

ولي هنوز دلت را رها نكرده دلم

چه درس‌ها كه ز يك كربلا به من دادي

و حق لطف شما را ادا نكرده دلم

جواب اين‌كه ز عشقش چراا ندادي جان؟

به عاشقيش هنوز ادعا نكرده دلم

مرا كه سخت فقيرم، به خويش وا مگذار

هراس دارم از اين‌كه خدا نكرده دلم...

به دست دشمنتان باز بي‌وفا گردد

و حق گواست چه شب‌ها صدا نكرده دلم...

كه از حريم شمايم خدا جدا نكند

و از خداي جز اين‌ام دعا نكرده دلم

اگرچه كرببلا رفته‌ام ولي جايي

چو صحن قدس هنوزم صفا نكرده دلم

کسی بی قدم به حرم بی مدد نخواهد زد       بدون واسطه هم دم از احد نخواهد زد
   گدای کوی رضا شو که این امام رئوف        به سینه ی احدی دست رد نخواهد زد

من کیستم گدای تو یا ثامن الحجج

شرمنده عطای تو یا ثامن الحجج

بالله نمی روم بر بیگانگان به عجز

تا هستم آشنای تو یا ثامن الحجج




دل همیشه غریبم هوایتان كرده است

هواى گریه پایین پایتان كرده است

و گیوه‏هاى مرا رد پاى غمگینت

مسافر سحر كوچه هایتان كرده است

خداش خیر دهد آن كسى كه بال مرا

كبوتر حرم باصفایتان كرده است

چگونه لطف ندارى به این دو چشمى كه

كنار پنجره هایت صدایتان كرده است

چگونه از تو نگیرم نجات فردا را

خدا براى همین‏ها سوایتان كرده است

چرا امید ندارى مدینه برگردى

مگر نه آنكه خدا هم دعایتان كرده است

میان شهر مدینه یگانه خواهرتان

چه نذرهاى بزرگى برایتان كرده است

تو آن نماز غریب همیشه‏ها هستى

كه كوچه‏هاى خراسان قضایتان كرده است

سپیده‏اى و به رنگ شفق در آمده‏اى

كدام زهر ستم جابجایتان كرده است





دوستان امشب رضا می خواندم

                      آن غریب    اشنا   می خواندم

                       غربت دل تا كه     نام  او گرفت

                      آستان   ضامن    اهو     گرفت

                       بر ده ام دلرا   كنار خانه   ات

                     تا كنار    صحن سقا خانه ات

                زایری  سر گشته و دلخسته ام

                   سالها دلرا   دخیلت بسته  ام

                در هوای گنبدت پر می كشم

               تا به سقا خانه ات   سر می كشم
 
                خاك ما  منهای تو    یعنی   كویر
 
                جمله  ی  اسلام اما  بی غدیر

                 من شنیدم ضامن  ا هو شدی

                یا كفیل   درد و    داغ   اوشدی

                بند را از   پای او        وا كرده ای

             بچه هایش   را تو پیدا كرده ای

             كاش ماهم بچه اهو میشدیم

           راحت واسوده جون او میشدیم

           در شب ما هم شكوفا میشدی

               در قیامت ضامن ما میشدی

 

شاعر سید محمد رضا هاشمی زاده







قلبى شكست و دور و برش را خدا گرفت
نقاره مى‏زنند...  مریضى شفا گرفت

دیدى كه سنگ در دل آئینه آب شد
دیدى كه آب حاجت آئینه را گرفت

خورشیدى آمد و به ضریح تو سجده كرد
اینجا براى صبح خودش روشنا گرفت

پیغمبرى رسید در این صحن پر ز نور
در هر رواق خلوت غار حرا گرفت

از آن طرف فرشته‏اى از آسمان رسید
پروانه وار گشت و سلام مرا گرفت

زیر پرش نهاد و به سمت خدا پرید
تقدیم حق نمود و سپس ارتفاء گرفت

چشمى كنار اینهمه باور نشست و بعد
عكسى به یادگار از این صحنه‏ها گرفت

دارم قدم قدم به تو نزدیك مى‏شوم
شعرم تمام فاصله‏ها را فرا گرفت

دارم به سمت پنجره فولاد مى‏روم
جایى كه دل شكت و مریضى شفا گرفت





این آفتاب مشرقی بی کسوف را
ای ماه ! سجده آر و بسوزان خسوف را

لاتقربوا الصلوه مخوانید و بنگرید
این مستی به هم زده نظم صفوف را

نقاره ها به رقص کشاند اهل زهد را
شاعر نمود وصف تو هر فیلسوف را

می ترسم از صفای حرم با خبر شود
حاجی و نیمه کاره گذارد وقوف را

این واژه ها کم اند برای سرودنت
باید خودم بچینم از نو حروف را

روح القدس بیا نفسی شاعری کنیم
خورشید چشم های امام رئوف را

محمد مهدی سیار




نقاره ها ز اوج مناره وزیده اند
مردم صدای آمدنت را شنیده اند

زیباتر از همیشه شده آستان تو
آقا! چقدر ریسه برایت کشیده اند

بوی غذای حضرتی و این همه گدا
مهمان نوازهای حرم سفره چیده اند





محبوب رضاست هر كه دل ریش تر است
از كعبه صفای این حرم بیشتر است
آنجاست طبیبی كه ندارد نوبت
هر دل كه شكسته تر بود پیش تر است




در خاطرم از تو اشتیاقی مانده است
طرح حرم و صحن و رواقی مانده است
ای ضامن دل‏های غریبان اینجا
یک آهوی بی‏پناه باقی مانده است





زائر امام رضا
قربون  گرد و غبار حرمت
 قربون این حرم  محترمت
قربون  عاشقای دیوونت
 قربون مهمونای تو خونَت
ای همه امید من،فدات بشم
اومدم اینجا که تا گدات بشم
چی میشه  یک نظری به من کنی
همه دردامو ریشه کن کنی 
دوست دارم پا روی چشمام بذاری
دیگه هیچ وقت پاهاتو بر نداری
آقاجون می خوام وفاداری کنی
بعد مردن تو منو یاری کنی






می زنم  بوسه  به صد  عجز به خاک حرمت
ای  فدای   تو   و  خاک   حرم   محترمت
نه که  امروز  به  دست  تو  بُوَد   دیده   من
چشمم  از  رو ز ازل  بوده  به دست کرمت
موقع دادن جان دیده  به     راهت    دارم
تا    بیایی   و   به   چشمم   بگذاری   قدمت






محبوب رضاست هر كه دل ریش تر است         از كعبه صفای این حرم بیشتر است
اینجاست طبیبی كه ندارد نوبت                   هر دل كه شكسته تر بود پیش تر است



از عرش سلام سرمدی آوردند  ..... آیینه ی حسن سرمدی آوردند 
با آمدن رضا از باغ بهشت  ..... یک دسته گل محمدی آوردند

گنبدت از هر کجای شهر سوسو می کند

دست هر آشفته ای را پیش تو رو می کند

در لباس خادمان مهربانت، آفتاب

صبح ها، صحن حرم را آب و جارو می کند

ماه هر شب کنج بست "شیخ حر عاملی"

یاد معصومیت آن بچه آهو می کند

یاد معصومیت آن بچه آهو ...یاد تو

کوچه های شهر را لبریز "یا هو " می کند

باد، هم مثل نگهبان درت... بدو ورود

غصه را از شانه های خسته، پارو می کند

عطر نابی می وزد از کوچه باغ مرقدت

هر که می آید حرم ... این عطر را بو می کند

×××

...خادمی می گفت که... آقا به وقت بدرقه

دست زائر را پر از گل های شب بو می کند

چون ماهیان برکه‌ام، بی‌تاب ماهم یا رضا !
از عاشقانِ «عاشقی با یک نگاهم» یا رضا !
 
من خوب می‌دانم بدم اما دوباره آمدم
خاکیِ راه مشهدم پس سر به راهم یا رضا !
 
به به! چه می‌آید به هم ترکیب ما، آخر بر آن
صحن سفید مرمرت، خالی سیاهم یا رضا !
 
وقت نظر بر گنبد و گلدسته‌های عرشیت
افتاده با عمامه‌ها از سر کلاهم یا رضا !
 
تو شرط مستی هستی و هستم ز نیشابوریان
در صحن جمهوری اگر «مشروطه‌خواه»م یا رضا !
 
مشروطه و مشروعه را دادم به دست عاقلان
در مجلس مستان تو با پادشاهم یا رضا !
 
یادم نمی‌آید یکی از دردهای بی حدم
شکر خدا پهلوی تو من روبراهم یا رضا !
 
از ماه زیباتر تویی، از نوح آقا تر تویی
با اینکه بدنامم ولی دادی پناهم یا رضا !
 
من در بهشتم پس قسم ساقی! به سقاخانه‌ات  
حتما کشیده دست تو خط بر گناهم یا رضا !
 
پیش ضریحت پیشتر خیر دو عالم خواستم
عمریست من شرمنده‌ی آن اشتباهم یا رضا !
 
یا ضامن آهو! بگو صیاد آزادم کند
تا صحن آزادی شبی باشد پناهم یا رضا !
 
از آب سقا خانه‌ات یک جرعه نوشیدم ببین
«رَستم از این بیت و غزل» من مست مستم یا رضا !

ورو خواب دیدم ,تورویادمه
همون شب که لالاییِ مادرم...
داره بوی عطرت بهم میرسه
توی خلوت کوپه ی آخرم

توروخواب دیدم , تورویادمه
دلم کفتراتو بغل کرده بود
یه گوشه توی دفتر حاجتش
یه شاعر نگاتو غزل کرده بود

دارم میرسم ,میرسه گنبدت
هوای چشام باز بارونیه
چرا حال اینجا یه جور دیگه ست؟
چرا عشق کم نیست  ؟ارزونیه
...
ضریح تو نزدیکه ,راهش کمه
غریبی که ازراه دور اومده
نوشتن:(به خورشید هشتم سلام)
به پابوسیِ ماه دور اومده
...

مگه دست من میرسه دست تو؟
صف عاشقاتو ببین پرشده
خودآسمونم نشسته زمین
نگا کن نگا کن زمین پرشده

میشینم همینجا نگات میکنم
کنارزنی که شبیه منه
داره غرق تو میشه حس می کنم
تورو توی اشکاش صدا میزنه

یه گوشه  یکی  زل زده سوی تو
میدونم میدونی دلش خونه نه ؟
داره عاشقت میشه باهر نگاش
مث عشق لیلی به مجنونه ,نه ؟

یکی توی سجده ست چن ساعته
همه عاشق  صحن وسجاده ان
مث کفترات  توی هفت آسمون
به گلدسته های تو دل داده ان

یه بچه کنارغم مادرش
نشسته  به دستای تو زل زده
چه معصومِ ,انگاری از چشم هاش
 به چشمای معصوم تو پل زده

...
چقد عاشقات پاک وخوبن آقا
میذاری منم خاک پاشون بشم؟
آخه عاشق عاشقاتم شدم
فدای امام رضا(ع) شون بشم
.....

سفر...روز آخر...یه بغض عجیب
نگات میکنم بانگاهِ ترم
داری دور میشی ..دارم میرسم
توی خلوت کوپه ی آخرم